Οι δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70 αποτέλεσαν ένα σημείο καμπής για την ανάπτυξη της σύγχρονης πόλης, για τη διαμόρφωση του αστικού βιώματος του σύγχρονου Έλληνα. Μια εποχή αστυφιλίας, ανοικοδόμησης, εσωτερικής μετανάστευσης και ξενητεμού, ραγδαίας μεταμόρφωσης τόσο του δομημένου περιβάλλοντος, όσο και του τρόπου ζωής. Πλάι στην αντιπαροχή και τον πολλαπλασιασμό των πολυκατοικιών επιβιώνουν οι μονοκατοικίες με τις πρασιές, τα νεοκλασικά, ακόμη και τα παλιά αθηναϊκά σπίτια με τις εσωτερικές αυλές. Και ενώ η οικογένεια εξακολουθεί να αποτελεί τον πυρήνα της κοινωνικής ζωής κερδίζουν σταδιακά έδαφος νέες αντιλήψεις για τις σχέσεις ανάμεσα στα φύλα, νέα καταναλωτικά πρότυπα, νέες μορφές ψυχαγωγίας, νέοι όροι συμβίωσης και χρήσης του δημόσιου χώρου.

Η πόλη είναι βίωμα, μας περιέχει και την περιέχουμε. Είναι μια πολυαισθητηριακή εμπειρία που γεννά επιθυμίες, προκαλεί συνειρμούς, στοιχειώνει τη μνήμη. Άλλοτε καταφύγιο, άλλοτε ιστός σαγήνης, άλλοτε τόπος αποξένωσης και ερημιάς, αποτέλεσε προνομιακό πεδίο της λογοτεχνίας, αλλά και των παραστατικών τεχνών. Η σημερινή, εμπνευσμένη έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης, αυτή η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνομιλία ανάμεσα στις εικαστικές τέχνες – ζωγραφική, γλυπτική, σκηνογραφία, χαρακτική, εγκαταστάσεις, φωτογραφία, σχέδια και αφίσες – με αποσπάσματα από ταινίες του δημοφιλούς ελληνικού κινηματογράφου, ταινίες κριτικού ρεαλισμού, μας εισάγει σ’ έναν ζωντανό, παλλόμενο, απρόοπτο κόσμο, γεμάτο ενδιαφέρουσες αρχιτεκτονικές και φυσιογνωμικές λεπτομέρειες. Αρθρωμένη σε επτά ενότητες, σκιαγραφεί το κοινωνικό υποκείμενο εντός της πόλης να κινείται μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού χώρου, να νοσταλγεί, να ονειρεύεται, να προσπαθεί να ενσωματώσει αντιθέσεις και συγκρούσεις, να συμμετέχει ή να αντιστέκεται σ’ ένα περιβάλλον που υπόκειται σε συνεχή μετασχηματισμό.

Εγκαινιάζω την έκθεση «Αστυγραφία», την οποία συνέλαβε και επιμελήθηκε με γνώση και έμπνευση η Συραγώ Τσιάρα, με χαρά και συγκίνηση. Καθώς είμαι κι εγώ παιδί εκείνων των δεκαετιών, χωρίς να νοσταλγώ ή να αισθητικοποιώ την εποχή των παιδικών χρόνων και της εφηβείας μου πιστεύω ότι μια τέτοια έκθεση μας δίνει την ευκαιρία να αναστοχαστούμε το παρελθόν, αναμετρώντας κέρδη και απώλειες, μπροστά σ’ ένα μέλλον που επιζητεί τη συμμετοχή μας στη διαμόρφωσή του.